આ પાનાનું પ્રુફરીડિંગ થઈ ગયું છે
ત્હારાં આંસુ
રડી શાને વેરે તુજ નયન મોતી અણમૂલાં?
ન દે મીઠા ભાવો જલકણ મહીં આમ વહવા !
ત્હને જે ભાસે છે તુજ હ્રદયના ભાર કડવા,
અરે ! એ તો મીઠા મુજ હ્રદયના લ્હાવ સઘળા !
પ્રિયે ! ત્હોયે તું જો તુજ હ્રદય આવું ઠલવશે,
પ્રતિ બિન્દુ એવું ગણીશ નિરખી એક નજરે !
અકેકે બિન્દુડે દઇશ નવી હું આલમ ત્હને !
નકી એ બિન્દુડાં ટપકી ટપકી વ્યર્થ ન જશે !
૨૮-૩-૧૮૯૭
તે મુખ
લજ્જાળુ નયનો ઢળતાં કો,
આંખલડી ભીની બનતાં કો,
પ્રેમ તણી વાતો સુણતાં કો,
એ મુખડું નજરે તરવરતું !
એ મુખડું તો કાજળ મ્હારૂં,
સૌ ભાવોનું પ્યાલું પ્યારૂં,
એ વિણ કોને ક્યાં સંભારૂં ?
એ મુખડું નજરે તરવરતું !
૨૯-૩-૧૮૯૭
એ ચ્હેરો
પ્રેમી આંખો કુદરત બધી શીદ જોવાઈ જાશે ?
જેને લાદ્યું મધુર મધુર મુખડું આંખ કાં ખોલશે તે ?
જેને ખોળે જગત સઘળું ખેલવા ખેલ આવે,
દેશે દેશો વન વન થઈ શીદને આથડે તે?
કલાપીનો કેકારવ/૪૨૨
