તારા, ભાનુ, મધુર ફુલડાં, વેલડી ને ઝરા, વા
સૌન્દર્યોનાં જગતફલકે ચિત્રની સૌ સુરેખા;
એ સૌ ભાસે મૃદુ વદનના શેષના રંગ મીઠા,
એ સૌ કોઈ મૃદુ વદનના આશરામાં પડેલા.
આ હૈયાનું મધુર મુખડું વિશ્વનું મધ્યબિન્દુ,
સૌન્દર્યોનું વહન જગતે એ જ મ્હોંથી વહન્તું;
એ મ્હોનું હું સ્મરણ કરતાં ઝિન્દગી ગાળતો છો,
ચાલ્યા જાતા શશી, રવિ, ગ્રહો આથમી કે ઉગી છો.
આ સંસારે કંઈ મૃદુ મુખે હાસ્ય મ્હેં કૈંક જોયાં,
જોયાં નેત્રો ટમટમ થઈ અશ્રુનાં પૂર વ્હેતાં;
લજ્જાળુ મ્હોં નમી સ્મિત કરે, એ ય ભાવો નિહાળ્યા,
એ ચ્હેરાની નકલ વિણ તો ક્યાંય સૌન્દર્ય છે ના.
૨૬-૩-૧૮૯૭
હ્રદયપ્યાલું
હ્રદયનું આ ભરી પાતાં ત્હને પ્યાલું ડરૂં કાંઈ !
ધરૂં છું ત્હોય પાવાને ! ધરૂં કે ના ? ડરૂં કાંઈ !
ખુમારીમાં સદા રોતાં મ્હને તો સ્વાદ છે આવ્યો :
મગર એ આગને પીતાં બળે હૈયું, ડરૂં કાંઈ!
પ્રિયે ! ફોરૂં જરી પીતા બગીચા લાખ ખીલે છે;
મગર કાંટા ભરી વાડો, ત્હને લેતાં, ડરૂં કાંઈ !
હ્રદયનું તોડતાં તાળું, મજા તો ખૂબ ઊંડી છે;
મગર ઉંડાણમાં તુંને કઈ જાતાં, ડરૂં કાંઈ!
રડું છું હું, હસે છે તું, ઘટેના ભેદ એ પ્રેમે;
પરન્તુ તોડતાં એવી જુદાઈ હું ડરૂં કાંઈ !
બને તો તું હસાવીને સુખે દિલ ફેરવી આ લે;
કહું છું ત્હોય કે હસતાં હવે તો હું ડરૂં કાંઈ!
