પૃષ્ઠ:Kalapino Kekarav.pdf/૩૮

પિગાળે , ગાળે છે, રસમય કરેછે, જગત જે,
અહો ! એ નેત્રોથી દિલસ્ત્રવઝરાનું જલ વહે;
જનેતા ત્હારી ના હૃદય તુજ ભોળી સમજતી !
મનુષ્યો શું જાણે ગહન રચના દિવ્ય દિલની ?

થતાં તારામૈત્રી નયન તુજ ગોષ્ટી મચવતાં,
મીઠા ઝીણા ઘેરા પ્રણયરસના નાદ કરતાં;
પડી એ મોહિની મુજ પર મને મત્ત કરતી,
અહં ભૂલાયું ને રતિ રહી દિલે આ ટપકતી !

અરે ! ત્હારા જેવી ગમગીની ન ગંભીર નિરખી !
ખરે ! શાન્તિ મ્લાનિ તુજ જિગરની તીક્ષ્ણ વિજળી,
અહો ! મ્લાનિ મીઠી મૂરખ જગની વૃદ્ધિ સઘળી,
દુઃખો સંસારીનાં પરમ સુખનાં સાધન નકી.

ખરા મધ્યાહ્‌ને જ્યાં મૃગજલ ઢળે દૂર સઘળે,
નીચે જામેલું ત્યાં શૂરવીર તણું યુદ્ધ ગરજે,
નિહાળે એકાન્તે ગિરિ પર ચઢી કો’ મનુજ એ,
ખરે ! તે જેવું મ્હોં કુતૂહલભર્યું , બાલ તુજ છે !

નહીં ભીરુ તેવું - વનપતિ સમાં ગાત્ર તુજ આ,
હજારો સેનાને કતલ કરનારાં દગ ખરાં;
લલાટે અગ્નિ છે; અધર પર છે તેજ બળતું
મચ્યું યુદ્ધે તેવું મુખ તુજ દિસે રુદ્ર સરખું!

સ્મરી વીત્યાં સુખો મરણસમયે પાન્થ રડતો,
બધી આશા ત્યાગી હૃદય પર તે હાથ ધરતો;
અરે ! આવું હૈયું તુજ દિલ સમું ના દુઃખભર્યું,
નિરાશાનું જોડું જગ પર દિસે ના તુજ સમું.

બહુ જોયું જાણ્યું , ખટપટ પ્રપંચો પણ કર્યા,
ગયું આયુ આખું, ધવલ શિર ને ભ્રૂ થઈ ગયાં;
વહ્યો મ્હોટો બોજો શિર પર પ્રજાના દુઃખ તણો,
હવે કાંઠે આવી નરપતિ રહ્યો કાલ સ્મરતો.

વિચારો, વર્ષો ને દુઃખવતી મુખે છે કરચલી,
બહુ ચિન્તા વેઠી, જીવન પર ના પ્રેમ , અરૂચિ !

કલાપીનો કેકારવ/૯૧