રસિકવલ્લભ/પદ-૨

by દયારામ

આ કૃતિ/પૃષ્ઠની ભૂલશુદ્ધિ પૂર્ણ થતા આ પૃષ્ઠના લેખનને સુરક્ષિત કરી દેવામાં આવ્યું છે. આ પૃષ્ઠ પર પ્રબંધક સિવાય અન્ય સભ્યો ફેરફાર કરી શકશે નહીં. જો આપ આમાં કોઈ સુધારો સૂચવવા માંગો તો ચર્ચાના પાના પર આપની ટિપ્પણી મૂકશો.

← પદ-૧

રસિકવલ્લભ પદ-૨ દયારામ

પદ-૩ →

પદ ૨ જું

શિષ્યનો જિજ્ઞાસા-પ્રશ્ન <poem> શિષ્યે પૂછ્યું શ્રી ગુરુપ્રત્યજી, ક્યમ ભ્રમતી રહે મ્હારી મત્યજી; કૃપા કરી તે મુજને કહિયેજી, શરણાગત છું નિજનો લહિયેજી. ૧ મેં અવલોક્યા છે બહુ ગ્રંથજી, તેથી ન ચ્હોંટે મન એક પંથજી; છું વચલેલો દોષના ધરશોજી, પુછિશ ઘ્હેલું ક્રોધ ન ધરશોજી. ૨

ઢાળ

મન ક્રોધ ઉપજે એહવું અવળું પુછવું પડશે ખરું; તે વિના ભ્રમ ભાગે નહીં, માટે પ્રથમ વિનતિ કરું. ૩

મેં સંગ કર્મઠ બહુ કર્યા, સંન્યાસી યોગી અત્ય; તેથી તમારાં વચનમાં, સંશય રહે કહું સત્ય. ૪

આપે કથા અદ્ભૂત કહી, મેં શ્રવણ કીધી સાર; તે કદાપિ ઉરમાં ના ઠરી, ત્યહાં સંશય સભર વિકાર. ૫

જ્યહાં લગી સંશય ત્યહાં લગી, પ્રભુ સફલ થાય ન ધર્મ; તે માટેય નિસ્સંદેહ થાવું શ્રીગીતા ભાખ્યો મર્મ. ૬

ઉપદેશ માત્રજ આપથી પામ્યો પૂર્વં ગુરુરાય; સમજ્યો ન સ્વસિદ્ધાંત પૂરૂં જે ન કહ્યું ચિત્ત જાય. ૭

દયાપ્રીતમ દાસ ના સંગ જે સિદ્ધાંત સમજૂં સત્ય; એહવી દિશામાં તીર્થ કરવા ગયો કાચી મત્ય. ૮ (પૂર્ણ)